ευθυντήρας

ο (Α εὐθυντήρ) [ευθύνω]

νεοελλ.

όργανο με το οποίο γίνεται εύθυνση, ίσιωμα κάποιου αντικειμένου ή μέλους τού σώματος

αρχ.

1. αυτός που ξαναφέρνει στον ίσιο δρόμο, ο τιμωρός

2. ως επίθ. φρ. «εὐθυντήρ οἴαξ» — το τιμόνι που κρατάει σε ευθεία πορεία το πλοίο (Αισχύλ.).